Zastosowanie :
Pies domowy i towarzysz.

 

Klasyfikacja w/g FCI :

 
Anatomia ruchu w obiektywie wzorca sznaucera miniaturowego

Jednym z niewątpliwych atutów sznaucera miniaturowego - obok nieprzeciętnej urody i wyjątkowo zrównoważonegocharakteru - jest ruch, a właściwie poezja ruchu,
którą odzwierciedla stosunek pomiędzy dobrze rozwiniętymi mięśniami
szkieletowymi a prawidłowo wykształconym szkieletem kończyn oraz właściwie zachowane proporcje całej sylwetki.
Płynny, elegancki oraz dynamiczny ruch jako wynik współpracy elementów anatomicznych cieszy oko nie tylko
właściciela, ale także zyskuje aplauz i uznanie sędziego kynologicznego.
Proponuję przyjrzeć się bliżej niektórym aspektom aparatu ruchowego sznaucera - na przykładzie miniatury oczywiście co dodatkowo pozwoli nam zrozumieć, jak ważna dla zdrowia, kondycji i dynamiki jest codzienna porcja solidnego spaceru z naszym podopiecznym.

Na początku zapoznamy się ze schematem sylwetki oraz bardzo ogólnym zarysem anatomicznym sznaucera ; poniższeilustracje pozwolą nam lepiej zrozumieć istotę i sens późniejszych rozważań i "wariacji" na temat wzorca.
 

 

Elementy morfologii sznaucera miniaturowego
 

 

 

                            Plan budowy szkieletu sznaucera miniaturowego


 

Miniatura charakteryzuje się mocną, zwartą sylwetką, zbliżoną kształtem do kwadratu ( co oznacza, że długość tułowia i wysokość mierzona od kłębu do podłoża jest proporcjonalnie równa ), bez jakichkolwiek cech karłowatości.
Niemal wszystkie elementy budowy psa tej rasy wymagają rozpatrzenia pod kątem właściwych proporcji - prawidłowe zależności pomiędzy poszczególnymi partiami ciała wybitnie definiują eksterier sznaucera i w znaczącym stopniu decydują o perfekcyjnej pracy aparatu ruchowego.


Głowa :
o kształcie klinowatym, zaakcentowana przez bujną brodę i wąsy ( wizytówkę sznaucera ) oraz odpowiednio
modelowane brwi jest dumnie noszona na muskularnej, eleganckiej i dobrze osadzonej szyi. Na wygląd głowy największy wpływ ma równowaga pomiędzy długością i szerokością czaszki a długością, szerokością i głębokością kufy ( podczas pomiaru w/w parametrów punktem odniesienia jest wewnętrzny kącik oka ) - według wzorca kufa powinna być "przynajmniej tej długości, co czaszka". Oglądany z profilu wierzchołek głowy przypomina płaszczyznę, oddzieloną od kufy delikatnym stopem. Zarówno okrągła, wypukła czaszka, jak i wątła kufa stanowią najbardziej spotykaną wadę.

 
Szyja :
silna dobrze ukształtowana zawdzięcza swój arystokratyczny wygląd łukowatej krzywiźnie utworzonej przez 7
kręgów szyjnych, ściśle przylegającej, elastycznej skórze bez luźnego podgardla oraz mięśniom, łagodnie przechodzącym ku ramieniu i łopatkom.
Krótki i zwarty tułów sznaucera tworzy kręgosłup i klatka piersiowa ;


Kręgosłup :
zapewnia prawidłowe ukształtowanie linii górnej oraz ułożenie ogona ; jest podzielony na następujące odcinki
szyjny, następne osiem kręgów buduje kłąb, kolejne cztery obejmują grzbiet, dalszych siedem kręgów kształtuje lędźwie,natomiast kość krzyżowa powstała na skutek zrośnięcia trzech kręgów tworzy podstawę dla kręgów ogonowych. Ogonkopiowany powinien być cięty w trzecim połączeniu stawowym i noszony niemal prostopadle do linii grzbietu i "wskazywać mniej więcej godzinę 13.00". Do najczęściej spotykanych wad tej części ciała zaliczamy jej niskie osadzenie lub tzw."ogon wiewiórczy", zarzucony na grzbiet i wygięty ku przodowi.Wzorzec wymaga, aby linia górna tułowia była prosta, lekko opadająca od kłębu w kierunku ogona oraz stabilna dziękisilnym mięśniom grzbietowym.


Klatka piersiowa :
o ile jest okrągła jak u buldoga czy głęboka u whippeta, o tyle u sznaucera reprezentuje kształt
pośredni. U dorosłego psa jej głębokość jest równa długości kończyny przedniej mierzonej od łokcia do podłoża.
Tworzące klatkę żebra są długie, elipsokształtne ; okolica pomiędzy ostatnim żebrem a miednicą nazywana jest lędźwiami.
Mimo, że u suczek - zważywszy na ich anatomiczne przystosowanie do macierzyństwa - odcinek ten może być
dłuższy niż u psów, to generalnie u obu płci nadmiernie wydłużone lędźwie traktowane są jako wada, podobnie jak zbytszeroka klatka piersiowa, zaokrąglone ramiona czy odstające łokcie.

Punktami oparcia tułowia o podłoże i główną siłą motoryczną psa są kończyny przednie i tylne.


Kończyny przednie :
na szczególną uwagę zasługuje :
-  wzajemne ustawienie  łopatek ( odległość pomiędzy wierzchołkami dogrzbietowymi obu tych kości - w kłębie -
oscyluje w granicach 2,5 cm ),
 - proporcje między długością łopatki a kości ramiennej, które w przybliżeniu są identyczne
 - oraz ich kątowanie względem siebie.
Łopatka dobrze przylegająca do klatki piersiowej powinna tworzyć z kością ramienną najbardziej pożądany kąt
około 90 stopni, który gwarantuje długi i swobodny wykrok.

 

   Kątowanie kończyny przedniej

A - prawidłowe ustawienie łopatki z właściwym odchyleniem ku tyłowi
B - sytuacja bardziej typowa dla psów pracujących lub "aktywnych sportowców" : zbyt duże odchylenie łopatki
i kości ramiennej
C - dobrze umiejscowiona łopatka połączona z raczej prostą kością ramienną, dająca w rezultacie "owczą" szyję
D - raczej prosta łopatka w połączeniu z dobrze umiejscowioną kością ramienną, dająca "łabędzią" szyję i
nierówne ramiona.

Gdy kąt przekracza wartość 90 stopni, a łopatka ustawiona jest bardziej pionowo, mamy do czynienia z frontem
tułowia charakterystycznym dla teriera ; w statyce taki pies może prezentować się całkiem atrakcyjnie, lecz wada tegotypu ujawni się zawsze podczas ruchu i zaowocuje krótszym, "terierowatym" wykrokiem.
Na całokształt wyglądu kończyny przedniej oraz płynność ruchu mają wpływ także jej pozostałe elementy.
Kości przedramienia : promieniowa i łokciowa są silne, mocne i proste ; łokcie ustawione blisko tułowia i zwrócone ku tyłowi. Lekko pochylone pęciny ( śródręcze ) zapewniają energiczny i sprężysty sposób poruszania się psa, adodatkowej elastyczności dostarczają wysklepione i zwarte łapy, zaopatrzone w grube, zbite i czarne opuszki,umożliwiające adaptację psa do zróżnicowanych warunków podłoża. Łapka płaska, o wydłużonych paliczkach "tzw. zajęcza"  lub o palcach szeroko rozstawionych, "rozczapierzonych" uznana jest za niepożądaną i traktowana
jako wada.

Kończyny tylne :
Pełnią funkcję podporową, ale przede wszystkim napędową.Analogicznie do przednich, w tym
przypadku również ogromne znaczenie dla eksterieru i motoryki mają proporcje w budowie anatomicznej oraz
właściwe kątowanie. Ten aspekt ma swoje uzasadnienie historyczne : w przeszłości dobrze kątowany tył zwiększającydługość wykroku był wykorzystywany u sznaucerów miniaturowych pracujących przy zaganianiu zwierzą domowych.
Na płynny i skoordynowany ruch wydatnie wpływa wzajemny stosunek długości kości udowej i kości podudzia.
Gdy oba te elementy będą mniej więcej tej samej długości, "wygięcie" stawu kolanowego będzie słabsze, a
kątowanie tym samym mniejsze. Generalnie dłuższe kości podudzia ( strzałkowa i goleniowa) - w porównaniu
z kością udową - pozwalają na większe kątowanie. Warto także zwrócić uwagę na fakt, że chociaż wzorzec nie
wspomina o istotności długości stawu skokowego ( pięty ), to lepszą równowagę daje krótki staw ; dłuższy nie
tylko ogranicza swobodę poruszania kończyn tylnych, ale negatywnie wpływa także na linię górną tułowia, czego
skutkiem jest przebudowany zad.

 

               Kątowanie kończyny tylnej

A - właściwe kątowanie, lecz pięta nie jest prosta
B - układ z krótkim podudziem, w rezultacie dający brak kątowania
C - przekątowanie kończyny tylnej, dodatkowo pięta nie jest prostopadła do podłoża, tzw. "sierpowata" pięta
D - właściwe kątowanie, lecz ze stromym ( spadzistym ) zadem, dającym w efekcie niskie osadzenie ogona

Wizerunek kończyny tylnej zdeterminowany jest także umięśnieniem, lecz należy pamiętać, że pomimo, że kończynyte na ogół mają silną muskulaturę, nie powinny w żadnym wypadku przypominać budowy charakterystycznej dlaras sportowych.
Kończyny tylne oceniane "od tyłu" powinny robić wrażenie prostych - aby przekonać się, czy nasz sznaucer jest
dumnym posiadaczem takich "wzorcowych" nóg, wystarczy połączyć linią punkt pośladków, pięty i stopy. Jeżeli
będzie ona prosta, możemy być spokojni.
Oczywiste wady w budowie kończyn tylnych ilustruje poniższa rycina.

     Niewłaściwa akcja kończyn tylnych wynikająca z wad budowy anatomicznej

1. Postawa prawidłowa jako punkt odniesienia
2. Tzw. "krowi" chód
3. Kończyny beczkowate - pięty zbieżne
4. Zbieżne stawy skokowe
5. Chód "tancerki" - stopy stawiane są w jednej linii
6. Chód boczny

Jak już wcześniej wspomniałam, elegancki i płynny ruch jest jednym z atutów sznaucera miniaturowego, któregoznaczenia nie sposób przecenić ; jednocześnie jest to zarazem element najtrudniejszy do oszacowania w świetle wymogów wzorca, bowiem nawet po wyeliminowaniu przyczyny czysto anatomicznej, ocena często bywa utrudnionaze względu na brak obycia ringowego psa i jego niechęć do zaprezentowania się lub przez obfite owłosienie kończyn, tak charakterystyczne dla "amerykanów".
Ogólnie rzecz ujmując, kończyny przednie i tylne powinny współpracować ze sobą w perfekcyjnej harmonii, która zprofilu daje wrażenie horyzontalnego wyrzutu kończyn.

 

 

 

           A - właściwy sposób poruszania się z prawidłowym wyrzutem kończyn

W pełnym wykroku przedramię, pęcina i łapa powinny tworzyć ciągłą linię prostą, która jest utrzymywana podczaswahadłowego ruchu, jaki wykazują obie kończyny, przy czym wyrzut ku przodowi musi być tak daleki, na ilepozwalają możliwości anatomiczne.
W żadnym wypadku sposób poruszania się sznaucera nie powinien być sztywny, szczudłowaty czy drobiący.

     B - nieprawidłowy, krótki wykrok, chód drobiący
 

Zupełnie niewłaściwa jest akcja kończyn polegająca na wysokim unoszeniu kończyny przedniej z jednoczesnymzałamaniem w stawie nadgarstkowym ( hackney ) lub tzw. "gęsi krok".

  C - krok tzw. hackney                                          D - "gęsi krok"