Sznaucer Miniaturowy - Historia Rasy

Na początku Bóg stworzył człowieka,

ale widząc go tak słabym, dał mu psa" - Alfons Toussenel

Poezja ruchu...

"Grupa Sznaucerów" 1913 r.
(na podstawie książki Jaroslava Hofmana i Marceli Havlinovej:
"Puvod a nektere udaje o ceskych pocatcich chovu plemene knirac" Praha 1999)

Nie, nie, Herr Brehm, swego werdyktu nie zmienię"

Rycina. Miniaturowy pinczer szorstkowłosy i pinczer małpi

Klubu Pinczera i Sznaucera.

Josef Berta z małżonką

która zawładnęła sercami Amerykanów.

Cuno v. Burgstadt

 

 Amsel v.d. Cyriaksburg
 

juz wiedziałam ...





 

Miniaturowe formy pinczera były opisywane przez autorów już w XIX wieku. Thomas Hering w wydanej w 1880 roku książce "Gallerie elder Hunde Racen" opisuje szorstkowłose pinczery wzrostu od 10 do 12 cali (ok. 26-30 cm), o muskularnej budowie ciała, dużej głowie i dużych, pełnych oczach, widocznych wyraźnie spod sterczących włosów. Takie szorstkowłose pinczery były, jak opisuje Hering, salonowymi psami w buduarach ówczesnych dam. Psy tego typu, o bardziej surowej urodzie, były psami stajennymi i podwórzowymi. Według Heringa, pinczery te występowały w kolorze szarosiwym, mysim, stalowoniebieskim z żółtymi znaczeniami na łapach.

Pierwotnie nie odróżniano od siebie sznaucera miniaturowego i małpiego pinczera. Traktowano je jak jedną rasę i wspólnie pokazywano na wystawach i pokazach. Dopiero pierwszy przewodniczący Klubu Sznaucera i Pinczera w Niemczech, Josef Berta, oddzielił te dwie rasy pinczerów szorstkowłosych i pod koniec XIX wieku użył nazwy "Zwergschnauzer" (sznaucer miniaturowy) dla psów w typie sznaucera średniego tylko małego wzrostu. Na powstanie nazwy miał wpływ czarno-żółty pies Jocco Fulda Liliput, urodzony w 1898 roku, nie mający jednak znaczenia w hodowli.

W 1899 roku w katalogu wystaw psów we Frankfurcie po raz pierwszy użyto oficjalnej nazwy: "Sznaucer Miniaturowy". W drugim tomie księgi hodowlanej pinczerów pojawia się w 1910 roku nazwa "Zwergschnauzer". Celem ówczesnych hodowców sznaucerów miniaturowych było wyhodowanie psów małego wzrostu (początkowo ok. 28 cm, potem 30-35 cm w kłębie), posiadających wszystkie dodatnie cechy fizyczne i psychiczne sznaucera średniego bez niepożądanych cech karłowatości. Pisał o tym w liście do J. Berty wybitny szwajcarski hodowca sznaucerów, Wilhelm Tschudy z Bazylei: "Sznaucery miniaturowe jako rasa mają rację bytu tylko wtedy, gdy są miniaturowym wydaniem dużego szorstkowłosego pinczera". Początkowo nie zwracano uwagi na kolor szaty. W pierwszych księgach hodowlanych wpisywane psy miały barwę czarną (z brązowym albo żółtym podpalaniem lub bez podpalania), czerwono-żółtą, żółtą i szarą. Kolor "pieprz z solą" pojawia się nieco później.

Wyhodowanie sznaucera miniaturowego tej maści przypisuje się H. Weissowi (1898 r.). Duży wpływ na hodowlę miniatur miał pies Prinz v. Rheinstein, urodzony w 1903 roku. Według J. Berty, był to wzorcowy egzemplarz sznaucera miniaturowego o czarno-żółtym umaszczeniu, doskonałej budowie, mocnym kośćcu i szorstkim owłosieniu. Nazwano go protoplastą rodu sznaucerów miniaturowych. Znaną córką Prinza była czarna z szarym podpalaniem Perle von Chemnitz-Plauen. Ze skojarzenia Prinza i Perle pochodzi wybitny reproduktor czarno-brązowy Gift v. Chemnitz-Plauen, urodzony w 1906 roku. Gift był doskonałym przedstawicielem rasy, mocno przekazującym swoje dodatnie cechy potomstwu. Przyczynił się do rozwoju hodowli sznaucerów miniaturowych maści czarnej. Urodzony w 1912 roku we Frankfurcie pies Rudi v. Lohr, koloru pieprz i sól, wywarł duży wpływ na rozwój miniatur o tym umaszczeniu.

W 1907 roku wydana została broszura o sznaucerach miniaturowych, napisana przez Josefa Bertę i opatrzona rysunkami Richarda Strebela. Wybitni hodowcy tego czasu to: Ernst Starke - hodowla Chemnitz-Plauen w Saksonii oraz dwoje hodowców z terenu Prus Wschodnich: dr Frommer z Königsbergu (hodowla Batischort) i hrabina Kanitz (hodowla Abbagamba). W tej ostatniej hodowli, obok psów maści czarnej znajdowały się psy koloru pieprz i sól, a w 1929 roku urodziły się łaciate szczenięta (białe w czarne łaty). W 1931 roku w hodowli Abbagamba znajdowały się już trzy pokolenia łaciatych miniatur. Kolor ten nie pojawił się w żadnej innej ówczesnej hodowli. Od lat dwudziestych hodowla sznaucerów miniaturowych koncentruje się na psach maści czarnej lub pieprz i sól, co prowadziło do eliminacji innych umaszczeń.

Psy z żółtymi, jasnymi i brązowymi znaczeniami przestały być uznawane przez Klub Rasy. W latach trzydziestych wyeksportowano bardzo dużo miniatur do USA i Kanady. Psy tej rasy cieszą się tam tak ogromną popularnością, że obecnie rodzi się w USA sto razy więcej sznaucerów miniaturowych pieprz i sól rocznie niż w Niemczech! W USA i Kanadzie pojawiły się sznaucery miniaturowe w kolorze czarnym z jasnymi znaczeniami. W 1938 roku amerykański Kennel Club uznał ten typ umaszczenia, który otrzymał nazwę "czarno-srebrny". Psy w tym kolorze mogły uzyskiwać tytuł Championa USA, o który walczyły na ringu ze sznaucerami miniaturowymi maści czarnej lub pieprz i sól. Do chwili obecnej w USA i Kanadzie wszystkie trzy typy umaszczeń są kojarzone ze sobą i razem wystawiane.

W latach sześćdziesiątych sznaucery miniaturowe czarno-srebrne powróciły do Europy i trafiły do Niemiec poprzez Izrael i Szwajcarię. Dużo pracy i zaangażowania w uznanie tej odmiany barwnej włożyli zapaleńcy ze Szwajcarii: pani Frieda Steiger (hodowla Schnauzi`s) oraz dr Hans Röber (hodowla Barbanera). Frieda Steiger skupowała psy o nietypowym w Europie czarno-srebrnym umaszczeniu. W 1967 roku importowała z Kanady reproduktora Sylva Sprite Pyewacket. Jednak gwiazdą i filarem hodowli został kolejny import, kupiony w Kanadzie w 1972 roku Tributex Tuxendo Junction zwany "Joy". Został on ojcem prawie wszystkich europejskich sznaucerów miniaturowych czarno-srebrnych. Dzięki wytrwałości i olbrzymiej pracy Friedy Steiger, w 1976 roku niemiecki Klub Pinczera i Sznaucera uznał czarno-srebrne miniatury jako odrębną rasę, a w 1977 roku, na posiedzeniu Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI) w Danii, oficjalnie wpisano je do rejestru ras i postanowiono, że mogą one otrzymywać tytuł Międzynarodowego Championa Piękności. Sznaucery miniaturowe o czarno-srebrnym umaszczeniu szybko podbiły serca hodowców w Europie. Najstarszą, działającą do dziś hodowlą tej rasy w Niemczech jest założona w 1976 roku hodowla von Hausberg Petera Marxa. Kolejne hodowle to: v.d. Steinhager Heide, v. Herrenholz, v. Hinterhof, v. Buck, v. Haus Sundern.

W chwili obecnej sznaucery miniaturowe koloru czarno-srebrnego są najliczniej reprezentowaną rasą spośród wszystkich czterech odmian barwnych miniatur. Sznaucery miniaturowe białej maści hodowane były w Niemczech od 1949 roku przez Irmgard Sauer pod przydomkiem "v. Grünewald". Od 1968 roku hodowla ta została uznana przez Klub Pinczera i Sznaucera w Niemczech za hodowlę eksperymentalną. W 1979 roku zarząd klubu wyraził zgodę na tworzenie nowych hodowli rasy oraz na wystawianie sznaucerów miniaturowych białej maści na wewnętrznych wystawach w Niemczech. Podjęto również pracę nad oficjalnym wzorcem rasy. W tej chwili w Niemczech istnieje niewiele hodowli białych miniatur. Wyróżniającą się jest hodowla Maxa Bartha v. Rheader Tor. W 1983 roku sznaucery miniaturowe o białym umaszczeniu zostały oficjalnie uznane przez FCI jako odrębna rasa.

Sznaucery miniaturowe stały się bardzo popularne w Niemczech i innych krajach. Z pewnością przyczynił się do tego doskonały charakter, uroda, odporność na choroby, niewielki wzrost (dzięki czemu można je trzymać nawet w niewielkich mieszkaniach). Zgodnie z hasłem: " w małym ciele wielki duch ", miniatura jest psem niezwykle odważnym, w obronie swego pana lub domu gotowa jest zaatakować dużo potężniejszego przeciwnika. Miniatury są bardzo czujne, ale nie nadmiernie szczekliwe. Bardzo szybko się uczą. Najlepszym dowodem ich pojętności jest osiągnięcie w 1995 roku przez sznaucera miniaturowego czarno-srebrnego Ch. Tyfona z Wilczej Skarpy p. Ewy Felsztyńskiej ze Szczecina tytułu Indywidualnego Mistrza Polski Psów Towarzyszących. Ten sam tytuł w roku 1996 otrzymała czarno-srebrna miniaturka Kaja Bandziorek p. Leszka Babraja z Gdańska.

Miniatury mają doskonały węch. Tę ich właściwość oraz małe rozmiary psa wykorzystuje się na granicach wielu państw przy poszukiwaniu narkotyków i innych niebezpiecznych materiałów. Obecnie największą popularnością wśród sznaucerów miniaturowych cieszy się odmiana o barwie czarno-srebrnej, na drugim miejscu są miniatury pieprz i sól.
 

Wszystkie prawa zastrzezone !
Tekst oraz zdjęcia są prywatnym projektem oraz własnością Hodowli Spirited Away
nie wolno ich kopiować ani przetwarzać !
Copy right by morticia_mq_squire